การนิยามปัญหา (Problem Definition)
ในขั้นแรกของการแก้ปัญหา สิ่งสำคัญที่สุด คือเราต้องทำความเข้าใจให้ได้ว่าปัญหาคืออะไร
อ่านต่อ
โค้ดตัวอักษรวิ่ง
วันพฤหัสบดีที่ 4 กันยายน พ.ศ. 2557
การใช้คอมพิวเตอร์แก้ปัญหา
หลักการแก้ปัญหา
ในชีวิตประจำวันทุกคนต้องเคยพบกับปัญหาต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นปัญหาด้านการเรียน การงาน การเงิน
ในชีวิตประจำวันทุกคนต้องเคยพบกับปัญหาต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นปัญหาด้านการเรียน การงาน การเงิน
กระบวนการเทคโนโลยีสารสนเทศ
กระบวนการเทคโนโลยีสารสนเทศ (Technological Process) คือ ขั้นตอนการแก้ปัญหาหรือตอบสนองต่อความต้องการ
มารยาท ระเบียบ และข้อบังคับในการใช้อินเทอร์เน็ต
มารยาท ระเบียบ และข้อบังคับในการใช้อินเทอร์เน็ตจากปัญหาการล่อลวงอินเกิดจากการเล่นอินเทอร์เน็ตที่นับวันจะยิ่งมีมากขึ้น ทำให้หน่วยงานที่รับผิดชอบได้
อ่านต่อ
อ่านต่อ
คุณธรรมและจริยธรรมในการใช้อินเทอร์เน็ต
ได้กล่าวถึงบัญญัติสิบประการของการใช้คอมพิวเตอร์ไว้ดังนี้
1. ไม่ใช้คอมพิวเตอร์ทำร้ายผู้อื่น
2. ไม่รบกวนจนงานคอมพิวเตอร์ของผู้อื่น
อ่านต่อ
1. ไม่ใช้คอมพิวเตอร์ทำร้ายผู้อื่น
2. ไม่รบกวนจนงานคอมพิวเตอร์ของผู้อื่น
อ่านต่อ
การใช้บริการต่างๆบนอินเตอร์เน็ต
เป็นที่นิยมกันอย่างสูงในปัจจุบัน ไม่เฉพาะข้อมูลโฆษณาสินค้า ยังรวมไปถึงข้อมูลทางการแพทย์ การเรียน งานวิจัยต่างๆ
การเชื่อมต่อกับอินเตอร์เน็ต
วิธีการเชื่อมต่อแบบนี้เป็นวิธีที่ทรงประสิทธิภาพที่สุด แต่เป็นวิธีที่เสียค่าใช้จ่ายแพงที่สุด ดังนั้นจึงเหมาะกับหน่วยงานขนาดใหญ่เพราะมีงบประมาณมากพอ
การทำงานของอินเตอร์เน็ต
อินเทอร์เน็ต คือ ระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ที่สุดของโลก โดยจะเป็นการเชื่อมต่อเครื่องคอมพิวเตอร์หลายๆ อ่านต่อ
การเชื่อมต่อกับอินเตอร์เน็ต
อินเทอร์เน็ต (Internet) คือ เครือข่ายของเครือข่ายคอมพิวเตอร์ ระบบต่าง ๆ ที่เชื่อมโยงกัน มาจากคำว่า Inter Connection Network
อ่านต่อ
อ่านต่อ
วันพฤหัสบดีที่ 21 สิงหาคม พ.ศ. 2557
เรียงความวันเเม่
"...แม่ แม่ แม่ คํานี้มีความหมาย มีพระคุณมากมายหลายสถาน
แม่เป็นได้หลายสิ่งหลายประการ เป็นธนาคาร เป็นพระพรหม เป็นร่มไทร
เป็นผู้ให้กำเนิดเกิดลูกรัก เป็นผู้ให้ที่พักพิงอาศัย
เป็นผู้ให้การุณอุ่นกายใจ เป็นผู้ให้อะไร ๆ ไม่รามือ"
กลอนบทนี้คือเสี้ยวหนึ่งของพระคุณ ซึ่งมีอีกมากที่พรรณนายังไงไม่มีอันหมด และไม่มีวันทดแทนได้หมด
แม่คือบุคคลที่รักเรามากที่สุดตั้งแต่ยังไม่รู้จักเรา เพราะแม่คอยถนอมดั่งไข่ในหิน และพอเราโตมา แม่สอนให้เรารู้จักอะไรมากมาย และแม่ชอบพูดอยู่เสมอว่า "แม่ทําได้ทุกอย่างเพื่อลูก" ซึ่งฉันก็เชื่อ และต่อมาแม่ฉันล้มป่วย ฉันได้ยินเสียงแม่ร้องครวญครางเพราะความเจ็บปวด ฉันจึงถามแม่ว่า "แม่เจ็บมากไหม ให้ลูกช่วยอะไรไหม"
แม่บอกว่า "ไม่เป็นไรลูกนอนต่อเถอะ" ทั้ง ๆ ที่แม่เจ็บจนแทบทนไม่ไหว และเมื่อถึงวันเกิดฉัน หลาย ๆ คนมีความสุขกับวันเกิด แต่ฉันกลับหัวใจสลายเมื่อได้ยินคําว่า "แม่เสียชีวิตแล้ว" ฉันร้องไห้ไม่ออกเพราะตกใจ ทําอะไรไม่ถูก เพราะอยู่กับแม่มาโดยตลอด ไม่เคยห่างกันไปไกล แต่แล้วมาวันนี้ คนที่ฉันให้ความเคารพและรักเท่าชีวิตฉันกลับหายไปจากชีวิตฉัน แต่ฉันรักแม่ยังไงก็ไม่เท่าแม่รักฉัน เพราะแม่รอคอยวันเกิดฉันมาโดยตลอด รอที่จะมอบของขวัญให้ฉัน ซึ่งมันไม่ใช่ของขวัญที่แปลกหรือพิเศษอย่างไร แต่มันเป็นเงินจํานวน 500 บาทที่แม่กําไว้ในมือจนนาทีสุดท้ายของชีวิต
ตั้งแต่วันนั้นมา ฉันเข้าใจถึงคําพูดที่แม่เคยพูดว่า "เมื่อไม่มีแม่แล้วลูกจะได้รู้อะไรอีกมาก" ซึ่งบัดนี้ฉันได้รู้แล้วว่า มันเหงา ว้าเหว่ เพราะตั้งแต่แม่จากไปหัวใจไม่เคยลืมคําสอนที่แม่เตือนมันยังอยู่ในใจ แต่มาวันนี้แม่กลับไม่ได้เห็นลูกเติบโตสมดั่งที่แม่ปรารถนา แต่ไม่ว่ายังไงลูกก็จะทําตามที่แม่สอนทุกอย่าง เพื่อให้แม่รับรู้ว่าลูกรักแม่มากและไม่เคยลืมแม่เลย
ลูกซื้อมาลัยวันนี้ไม่มีใครให้กราบก็รู้ เพราะแม่อยู่บนฟ้าไกล แต่ยังไงลูกก็จะขอกราบแม่ทุกปีทุกชาติ และไม่ว่ากี่ปีกี่ชาติก็ขอให้ลูกเกิดมาเป็นลูกแม่เหมือนเดิม เพราะแม่คือแม่ที่เก่งกาจ กล้าหาญที่สุด และรักลูกดั่งดวงใจ และไม่ว่ากี่ปี ลูกก็จะขอปรนนิบัติแม่ต่อไปเท่าที่ลูกคนนี้จะทําได้ ลูกรักแม่ไม่เคยเปลี่ยน และไม่เคยลืม สุดท้ายนี้ ลูกไม่เคยน้อยเนื้อต่ำใจที่ลูกไม่มีแม่กอด เพราะแม่อยู่ในใจตลอดเวลา และลูกขอเก็บแม่ไว้ในใจตลอด ทุกความรู้สึก ทุกความทรงจํา
แม่เป็นได้หลายสิ่งหลายประการ เป็นธนาคาร เป็นพระพรหม เป็นร่มไทร
เป็นผู้ให้กำเนิดเกิดลูกรัก เป็นผู้ให้ที่พักพิงอาศัย
เป็นผู้ให้การุณอุ่นกายใจ เป็นผู้ให้อะไร ๆ ไม่รามือ"
กลอนบทนี้คือเสี้ยวหนึ่งของพระคุณ ซึ่งมีอีกมากที่พรรณนายังไงไม่มีอันหมด และไม่มีวันทดแทนได้หมด
แม่คือบุคคลที่รักเรามากที่สุดตั้งแต่ยังไม่รู้จักเรา เพราะแม่คอยถนอมดั่งไข่ในหิน และพอเราโตมา แม่สอนให้เรารู้จักอะไรมากมาย และแม่ชอบพูดอยู่เสมอว่า "แม่ทําได้ทุกอย่างเพื่อลูก" ซึ่งฉันก็เชื่อ และต่อมาแม่ฉันล้มป่วย ฉันได้ยินเสียงแม่ร้องครวญครางเพราะความเจ็บปวด ฉันจึงถามแม่ว่า "แม่เจ็บมากไหม ให้ลูกช่วยอะไรไหม"
แม่บอกว่า "ไม่เป็นไรลูกนอนต่อเถอะ" ทั้ง ๆ ที่แม่เจ็บจนแทบทนไม่ไหว และเมื่อถึงวันเกิดฉัน หลาย ๆ คนมีความสุขกับวันเกิด แต่ฉันกลับหัวใจสลายเมื่อได้ยินคําว่า "แม่เสียชีวิตแล้ว" ฉันร้องไห้ไม่ออกเพราะตกใจ ทําอะไรไม่ถูก เพราะอยู่กับแม่มาโดยตลอด ไม่เคยห่างกันไปไกล แต่แล้วมาวันนี้ คนที่ฉันให้ความเคารพและรักเท่าชีวิตฉันกลับหายไปจากชีวิตฉัน แต่ฉันรักแม่ยังไงก็ไม่เท่าแม่รักฉัน เพราะแม่รอคอยวันเกิดฉันมาโดยตลอด รอที่จะมอบของขวัญให้ฉัน ซึ่งมันไม่ใช่ของขวัญที่แปลกหรือพิเศษอย่างไร แต่มันเป็นเงินจํานวน 500 บาทที่แม่กําไว้ในมือจนนาทีสุดท้ายของชีวิต
ตั้งแต่วันนั้นมา ฉันเข้าใจถึงคําพูดที่แม่เคยพูดว่า "เมื่อไม่มีแม่แล้วลูกจะได้รู้อะไรอีกมาก" ซึ่งบัดนี้ฉันได้รู้แล้วว่า มันเหงา ว้าเหว่ เพราะตั้งแต่แม่จากไปหัวใจไม่เคยลืมคําสอนที่แม่เตือนมันยังอยู่ในใจ แต่มาวันนี้แม่กลับไม่ได้เห็นลูกเติบโตสมดั่งที่แม่ปรารถนา แต่ไม่ว่ายังไงลูกก็จะทําตามที่แม่สอนทุกอย่าง เพื่อให้แม่รับรู้ว่าลูกรักแม่มากและไม่เคยลืมแม่เลย
ลูกซื้อมาลัยวันนี้ไม่มีใครให้กราบก็รู้ เพราะแม่อยู่บนฟ้าไกล แต่ยังไงลูกก็จะขอกราบแม่ทุกปีทุกชาติ และไม่ว่ากี่ปีกี่ชาติก็ขอให้ลูกเกิดมาเป็นลูกแม่เหมือนเดิม เพราะแม่คือแม่ที่เก่งกาจ กล้าหาญที่สุด และรักลูกดั่งดวงใจ และไม่ว่ากี่ปี ลูกก็จะขอปรนนิบัติแม่ต่อไปเท่าที่ลูกคนนี้จะทําได้ ลูกรักแม่ไม่เคยเปลี่ยน และไม่เคยลืม สุดท้ายนี้ ลูกไม่เคยน้อยเนื้อต่ำใจที่ลูกไม่มีแม่กอด เพราะแม่อยู่ในใจตลอดเวลา และลูกขอเก็บแม่ไว้ในใจตลอด ทุกความรู้สึก ทุกความทรงจํา
วันพฤหัสบดีที่ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2557
ไดอารี่กับความทรงจำขอวันวาน
ไดอารี่กับความทรงจำ
....กาลครั้งหนึ่ง ตั้งเเต่จำความได้เข้าเรียนในตอนอายุ 4 ขวบ เข้าเรียนในโรงเรียนเทศบาลวัดประทุมคณาวาส ตอนนั้นอยู่อนุบาล1 ในปีพ.ศ.2547 ตอนเเรกฉันยังไม่ค่อยชินที่ต้องจากพ่อเเม่ เเต่พอมีคุณครูโอ คอยสอนอบรม ก็เปรียบเหมือนเเม่ เเละมีเพื่อนมากมาย รู้ักเพื่อนคุณครูใจดี พอจบ อ.1ก็ขึ้น อ.2 มาอยู่ห้องคุณครูหน่อย คุณครูหน่อยใจดี เเต่ชอบขี้เล่น ตอนกลางวันเขามักจะมาเล่านิทาน เล่นตลกให้เด็กๆดู พอจบ อ.2
ขึ้นมาอยู่ป.1 อยู่ห้อง3 มีคุณครู บุญช่วย เป็นคุณครูที่ปรึกษา ตอนนั้นฉันชอบเรียนวิชาภาษาไทยมาก เพราะคุณครูบุญช่วยสอนสนุกเเละเข้าใจง่าย เเละชอบเล่นสอนสนุกๆ เเละตอนนั้นฉันมีเพื่อนชื่อ จินดามณี เป็นเพื่อนสนิท พอถึงคาบวิชาภาษาไทยคุณครูก้จะให้ เขียนคำบอก คือครูจะให้จับกันเป็นคู่ เรา2 คน ก็จะอยู่ด้วยกันเเละจะเขียนคำบอกได้คะเเนนเยอะที่สุดในห้อง เเละเราไปไหนก็ไปด้วยกัน
เเละขึ้นป.2 ดิแันจำไม่ได้ ว่าคุณครูชื่ออะไร เเต่ครูนิสัยดีมาก คอยดูเเล เเละพอพักกลางวันเจขาก็จะไปกินข้าวด้วย
เเละพอขึ้นป.3 มาเจอกับครูที่ปรึกษาชื่อ ครู ปัทมา ครูใจดี ชอบสอนวาดรูประบายสี เเละชอบเรียนเขียนคำบอก ตอนเทอม2 เรียนได้ เกรด4 สอบได้ที่1 ตอนนั้รฉันดีใจมาก
พอขึ้นป.4 อยู่ห้องครูบอย ครูเขาใจดี เเต่พอเด็กๆทำให้เขาใม่ดีเขาจะดุ เเละ เขาก็จะตี เเต่พอปีใหม่เขาจะจัด งานปีใหม่ที่สนุกมาก หลังจากนั้นเรียนต่อจนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 และใด้ย้ายโรงเรียนมาโรงเรียน เทศบาลวัดป้อมเเก้ว(อัครพงศ์ชนูปถัมป์)
ขึ้นป.5 เเละได้เจอเพื่อนใหม่ หลายคน เขาต้อนรับเราดีมาก เพื่อนก็นิสัยดี มีมารยาท ไปไหนก็ไปด้วยกัน ทำงานกลุ่มก็มีความสนุก
เเละพอขึ้นป.6 มีครูที่ปรึกษาชื่อ ครูต๋อยเขานิสัยดีมาก ชอบความสนุกสนาน สร้างความสนุกสนานเป็นอย่างมาก ให้กับเด็กๆทุกคนพอตอนจบป.6 เขาก็จัดงานส่งท้ายให้
เเละพอสอบเข้ามาเรียนโรงเรียนถาวรานุกูล ฉันรุสึกตื่นเต้นมาก เเละพอวันประกาศผลเเละฉันก็ได้รุว่าฉันสอบเข้าได้ ฉันก็มีความดีใจมากเเละได้ยุห้อง9
พอขึ้นม.1/9 มีอาจารย์ที่ปรึกษาชื่อ อ.เกศนีย์ ใจดีมากๆๆ เเละจัดงานปีใหม่ ให้ทุกคนสนุกสนาน มีการจจับของขวัญให้เด็กๆ ทุกคนนำอาหารมาคนละ 1 อย่าง เพื่อนำมาเเบ่งกันเเละ จับของขวัญเเละฉันได้ ของขวัญของ จุฑามาศ ดีใจมากของขวัญที่ได้คือ นาฬิกาทราย สวยมาก น่ารัก เเละมีการจัดกิจกรรมวันเด็กก็สนุกเหมือนกัน มีเพื่อนมากมาย ตอนนั้นฉันมีเพื่อนสนิทชื่อ ทาม นิสัยดี พูดเก่ง เเต่ฉันไม่ค่อยพูด
เเละอยู่กันๆได้ประมาณ 1 เทอม ต่างคนก็ต่างเเยกกันหาเพื่อนสนิทคนใหม่ เเละฉันก็มีเพื่อนสนิทคนใหม่ ชื่อ ขวัญจิรา นิสัยเขาเป็น คนพูดน้อย เรียบร้อย น่ารัก บางทีเขาอาจจะพูดมากจนเกินไปทำจนให้เราทะเลาะกัน เคยโกรธกัน เเต่ เเป็ปเดียวก็ดีกัน เหมือนเดิม เเละพอประชุมระดับเรา 2 คน ก็ไม่ค่อยได้ฟังหลอกส่วนมากจะนั่งคุยกันมากกว่า เเละพอจบ ม.1
ขึ้นม.2 มีอาจารย์ที่ปรึกษาชื่อ อ.ปนัดดา กับอ.ชูใจ อ.สองคนนี้ ดูเเลเอาใจใ่ส่พวกเรามากๆ เปรียบเหมือนพ่อ แม่ พวกเรามากๆ คอย บอกให้ส่งสมุดการบ้าน คอยให้ท่องศัพท์ คอยให้เขียน ก.ไก่ เเละคอยดูเเลพวกเราดีมากๆ เมื่อวันเเม่ที่ผ่านมา ฉันนำพวงมาลัยไปไหว้ เเม่ทั้ง 2 คน
วันพฤหัสบดีที่ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2557
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)